Olaus Caspersen Breda - Otto Borg (1866 - 1924)

Olaus Breda blei født i Holmestrand som Olaus Caspersen, men tok i 1883 mora sitt namn Breda. Han flytta til Kristiania som 9-åring, studerte hebraisk og tok teologisk embedseksamen våren 1891. Deretter fungerte han i seks år som sogneprest og sjømannsprest, men slutta som prest og tok eit oppgjer med den dogmatiske bibeltrua i boka Ny Grund (1897).

Seinare arbeidde han som kontorist, men ein nervesjukdom i 1891 gjorde han arbeidsudyktig. Hausten 1914 fekk han arbeid i Botsfengselet, først som lærar og i 1919 som prest. Han forblei ugift og døydde i 1924, 57 år gammal. Olaus Breda heldt fram som kristen, men på eigne – skeive – premissar. Dette gav seg utslag i tre romanar han skreiv under psevdonymet Otto Borg, og eg skal her skal trekkje fram to av dei.

Min vens historie

I Min vens historie er hovudpersonens tidlegare nære ungdomsvenn død, og hovudpersonen får vite kva som har skjedd med den vemodige vennen gjennom eit langt brev frå ei kvinne som elska han, men som først kunne "få" han etter at han var død. Grunnen ar at: "Ingen kvinde tilhørte han i livet: ingen." I brevet fortel ho:

Han havde ingen mandlig ven de sidste aar, ingen som eied hans fotrolighed. De ved, han havde aldrig havt mange. De var den bedste, og den eneste som han trodde at kunne have beholdt, om De havet været hjemme. Han savned Dem og vented paa Dem.

Morgenbladet roser romanen og skriv om "de fine, bløde Stemninger" hos "en fin sensibel Menneskesjæle" og "Forklædningens tusen Løgne" (16.12.1902). Medan Nidaros finn i boka "en saar sjæls lidelseshistorie" og "en naiv undren over livets haardhændhed overfor mimose-naturerne" (27.12.1902). Begge avisene har her nytta ord og uttrykk som på denne tida er gjengs for å skildre ein person som kjenner seg annleis: blød, sensibel og mimose-natur.

Antinoos

Det homofile temaet er meir utpensla i Antinoos, som vi veit var ein ung vakker mann og elskaren til keisar Hadrian, og han følgde han over alt. Antinoos skal ha drukna seg i Nilen. I boka møter vi den unge kunstkritikaren Bernt Listow, som flyktar frå hovudstaden og eit forhold til ein litt eldre kunsthistorikar, mesen og velgjerar, heim til mora på Vestlandet. Bernt elskar dei begge. Bernt er sjølv ein Antinoos som har følgt sin rike velgjørar på reiser Europa rundt, og elska han som den faren han sjølv har mista, og "den kjærlighets fristelse kjendte han endu".

På båtreisa heim kviskar Antinoos til han, og Bernt tenkjer meir og meir på den greske ynglingen og forholdet hans til Hadrian. Då den rike velgjørarvennen uventa dukkar opp, same natta som skipet brenn, går Bernt frivillig i døden etter først å ha redda vennens liv. Samanlikninga med Antinoos og Hadrian blir mellom anna slik uttrykt av Bernt:

Du ligger tilbords i symposiet ved din keisers side. Han ser dit skjønne ansikt og hele din yppige ungdom – han kranser dit lokkede hode med vinløv og siger: "Se Bakchos!" [...] Du ser op paa din keiserlige ven og siger i dit hjerte: jeg elsker ham – han er det værdt! Din beslutning er fattet, ugjenkaldelig: det skal ske!